Veerboot naar Andenes – Walvissafari

De volgende etappe voerde ons naar de Vesterålen en de Lofoten. Dat is een grote groep eilanden, waarvan de meeste verbonden zijn door bruggen. Meestal spreekt men alleen van de Lofoten, maar ze vormen één geheel met de Vesterålen, die meest noordelijk liggen. De Lofoten hangen als de staart van een skelet vast aan de Vesterålen.

Als je zelf de eilandengroep wil bezoeken raad ik je aan eerst de Vesterålen te doen en dan de Lofoten. De Vesterålen zijn prachtig, maar niet zo spectaculair als de Lofoten, die indrukwekkender worden naarmate men zuidelijker reist. Met als hoogtepunt het stadje Reine, helemaal in het zuiden.

We reden een eind terug en sloegen af naar het westen in Bardufoss, in de richting van het eiland Senja. Zie het kaartje op mijn vorige bijdrage. Het landschap werd indrukwekkend: fjorden en bergtoppen met scherpe pieken. Zoiets had ik eigenlijk niet verwacht. Ik herinnerde mij uit mijn schoolboeken dat het Scandinavisch gebergte een oud gebergte is. Maar de bergen rijzen steil op uit de zee.

We reden naar Gryllefjord, waar we de ferry naar het noordelijkste punt van de Vesterålen, Andenes, wilden nemen. We waren twee uur voor de afvaart van 15 uur ter plaatse en we gingen in de rij staan. De helft van de voertuigen waren echter reuzencampers en caravans, die heel veel plaats innemen. We zagen de bui al hangen. En inderdaad, wij waren de eerste auto die de boot NIET op kon rijden. Vol…

We besloten de volgende afvaart van 19 uur niet af te wachten. Vier uur wachten is lang. Maar toen we de GPS raadpleegden zagen we het alternatief: 450 km en bijna zeven uur omrijden…

We maakten er het beste van en gingen een wandeling maken in het dorp. Vier uur later reden we eindelijk als eerste (!) de boot op. We genoten van het uitzicht op de zee en de bergen. Iets voor 21 h reden we de kade op in Andenes. Gelukkig was het geboekte hotel niet zo ver, zodat we eindelijk iets konden eten en rusten.

We hadden geen enkel hotel of pension in Noorwegen geboekt. We deden dat telkens online via Booking.com, een paar dagen op voorhand. Dat maakte het niet gemakkelijk, maar aan de andere kant hadden we meer vrijheid om te komen en te vertrekken wanneer we wilden. Een paar keren waren we natuurlijk wel verplicht onze reisroute iets aan te passen of ergens een dag langer te blijven.

We hadden voor de dag nadien een walvissafari geboekt, op zoek naar potvissen. We verzamelden op het noordelijkste punt, bij de vuurtoren, en we kregen een rondleiding in het interessante walvismuseum. Er was zelfs een Nederlandstalige gids! Zo hadden we tenminste een idee wat ons te wachten stond. We kregen te horen dat we nog een paar uur moesten wachten tot de zee wat kalmer zou zijn.

Het bleek niet gemakkelijk walvissen te vinden. Maar de maatschappij garandeert terugbetaling van je ticket als je geen enkele walvis te zien krijgt. Ze beweerden dat ze tot dan toe nog maar één keer onverrichterzake teruggekeerd waren naar de haven.

Met een moderne sonar kunnen ze de walvissen vanop grote afstanden opsporen. Bovendien hebben ze twee boten, die elkaar helpen.

Warme kleren zijn echt wel aan te raden. We zagen heel wat tot op het bot verkleumde toeristen in zomerjasjes op de boot. Gelukkig had de crew een aantal warme skipakken aan boord, die gretig aangenomen werden. Zelfs het spichtige dertienjarige Vlaamse bakvisje, dat stond te rillen als een espenblad, moest tenslotte zwichten en zo’n verschrikkelijk dik makend en lelijk pak aantrekken.

Uiteindelijk zagen we twee potvissen van dichtbij. Ze zijn twintig meter lang, kunnen meer dan een uur onder water blijven en meer dan duizend meter diep duiken. Ze blijven een kwartiertje aan het oppervlak om te rusten. Iedereen wacht dan hét moment van de duik af, het fototoestel in de aanslag. Vooral het moment waarop de reusachtige staart boven water komt is indrukwekkend!

De grote duik: eerst nog even diep uit- en inademen…

En dan de kop naar beneden…

De duik begint…

En als laatste verdwijnt de staart in de golven…

Maar het is wel uitputtend: uren rechtstaan en balanceren op een schip, dat nooit eens stil ligt, is lastig. Maar, zoals het beroemde Vlaamse opsteleinde zegt, keerden we moe maar tevreden huis(hotel)waarts.